Młoda Polska to okres w kulturze polskiej przypadający na lata 1890-1918, charakteryzujący się nowymi prądami artystycznymi i filozoficznymi.
Epoka ta była silnie związana z nurtami filozoficznymi, szczególnie z myślą Friedricha Nietzschego i Arthura Schopenhauera. Filozofia Młodej Polski opierała się na pesymistycznej wizji świata, negacji pozytywistycznych wartości oraz poszukiwaniu nowych form wyrazu artystycznego. Artyści tego okresu często odwoływali się do dekadentyzmu, który charakteryzował się poczuciem schyłkowości, nastrojami pesymistycznymi i buntem przeciwko zastanej rzeczywistości. Dekadentyzm w literaturze przejawiał się poprzez motywy śmierci, przemijania i rozczarowania życiem.
Najważniejszymi przedstawicielami epoki byli Stanisław Wyspiański, którego "Wesele" stanowi sztandarowy przykład modernistycznego dramatu, oraz Kazimierz Przerwa-Tetmajer, twórca poezji dekadenckiej. W literaturze Młodej Polski dominowały tematy związane z naturą, folklorem, nastrojowością oraz symbolizmem. Charakterystyczne dla tego okresu było również zainteresowanie sztuką ludową i mitologią słowiańską. Cechy dekadentyzmu najwyraźniej uwidoczniły się w poezji, gdzie często pojawiały się motywy chandry, melancholii i niemożności znalezienia sensu życia. Epoka ta pozostawiła trwały ślad w polskiej kulturze, wprowadzając nowe środki wyrazu artystycznego i tworząc dzieła o uniwersalnym przesłaniu, które do dziś stanowią ważny element polskiego dziedzictwa kulturowego.
